Zoals elk journalistiek pareltje van de Telegraaf begint ook dit verslag met een lekker bekkende, pakkende en schokkende titel, waarvan ongeveer 10% echt waar is. Heb ik jullie aandacht? Ik ben ondertussen alweer twee weken in Thailand, maar daarover meer in mijn laatste reisverslag.

Reisroute:
Auckland - Paihia - Coromandel Peninsula - Mt Maunganui - Rotorua - Wellington - Takaka - Westport - Franz Josef - Haast - Wanaka - Queenstown - Te Anau (Milford Sounds) - Dunedin - Twizel (Mt Cook) - Christchurch - Arthur's Pass - Kaikoura - Motueka (Abel Tasman) - Picton - Whanganui - Ohakune (Tongariro Alpine Crossing) - Taupo - Mt Maunganui - Auckland

Ik kwam enigszins vermoeid (heb mijn Oz-tijd natuurlijk op gepaste wijze met Nina afgesloten de avond voor vertrek) maar vol goede moed en zonder plan aan in Auckland. Over Auckland zelf kan ik kort zijn: ik vond er weinig aan (centrum iig). Toch heb ik wel even de tijd genomen in Auckland om te bedenken wat mijn volgende stop ging zijn en hoe ik daar zou gaan komen. Er waren namelijk vele opties: een intercity bus, een commerciële feestbus, liften, mensen tegenkomen met een auto etc etc. Een aantal opties vielen af en toen wist ik het niet zo goed, dus maar een intercity bus naar Bay of Islands (Paihia) gepakt. In de bus kwam ik al gelijk twee Britten tegen waarmee ik super gezellige dagen in het mooie Paihia en omstreken heb gehad. Het leuke was dat ik in Paihia ook drie Limburgers tegen kwam met auto die dezelfde kant op gingen als ik heen wilde en ik met hen mee kon rijden naar het volgende plaatsje. Omdat het zo gezellig met ze was, ben ik uiteindelijk een week blijven plakken voordat we opsplitsten.

Nou, en dat was mijn hoogtepunt wat betreft vrienden in NZ want daarna begon het me-myself- and I bestaan. Vanaf Franz Josef was ik weer alleen en zo zou het de hele trip blijven. En dan bedoel ik niet dat ik zes weken helemaal alleen ben geweest, maar wel dat ik geen mensen heb gevonden om langer dan één a twee dagen mee op te trekken voordat we weer opsplitsten, omdat iedereen een ander plan had en NZ niet echt party/socialize like is. Veel mensen zijn oud of een stelletje dat niet echt lekker sociaal komt doen. Er zijn heel weinig mensen alleen aan het reizen die net als ik niet met een georganiseerde busreis mee zijn. Ik ben ondertussen expert geworden in eendags-vrienden maken en draai er mijn hand niet meer voor om om alleen op terrasjes te zitten. Maar shit hé wat was ik het op een gegeven moment zat om steeds weer die stomme start-gesprekken te hebben en niemand langer dan twee dagen om me heen had. Het klinkt misschien raar en ongeloofwaardig, maar reizen is echt niet altijd even leuk en alleen is wel echt alleen af en toe. Het was zelfs zo dat ik op een gegeven moment zoo stelletjes-moe was dat ik stiekem hun ogen wel uit kon prikken. Normaal heb ik weinig tegen stelletjes uiteraard, maar nu was ik a) jaloers b) alleen en c) het zo onwijs zat dat ze gewoon totaal niet socializen. In Australië was ik een hele blije single, maar in NZ had ik graag een lease-vriendje gehad om het niet alleen te hoeven doen.

In het zuider eiland heb ik een aantal super mooie hikes gedaan (voor de geïnteresseerden: Ben Lomond Queenstown, Mueller Hut Mt Cook en Avalanche Peak Arthur's Pass waren mijn favorieten). Iets wat zeker bijdroeg aan dat ik de natuur van NZ zo onwijs tof vind.

Daarnaast werd het zuider eiland ook de plek waar ik alleen ben gaan liften. Nu hoor ik je denken: maar huh dat is toch heel gevaarlijk als meisje alleen? En dan zeg ik: je mag alleen een mening hebben als je zelf in NZ hebt gelift. Voordat ik naar NZ kwam dacht ik nl ook dat ik het nooit zou gaan doen. Anyway, liften dus, iets wat op m'n bucketlist stond en onwijs goed beviel. Wat een mooie avonturen heb ik daarmee beleefd en wat een mooie manier was het om met de kiwi's (NZ inwoners) in contact te komen, in plaats van alleen maar reizende mensen om me heen te hebben. En, bijkomend voordeel, ik heb onwijs veel geld bespaard.

Dat bespaarde geld kon ik dan weer mooi uitgeven aan toffe dingen. Zo bijvoorbeeld zwemmen met wilde dolfijnen in Kaikoura (dus geen toeristisch dieronvriendelijk gebeuren, maar gewoon tussen de dolfijnen zijn die daar rond zwemmen met z'n honderden en jou heel interessant vinden) Wat nog bijna helemaal de mist in gelopen was, omdat ik door een avondje uit (ik had eindelijk weer mensen gevonden om biertjes mee te doen, dus wilde niet eerder naar huis) 's ochtends door mijn wekker heen geslapen was en ik wakker werd toen de tourboot zich al lang temidden van de oceaan bevond. Ik voelde me daar zo schuldig over, dat ik naar de office gelopen was om sorry te zeggen (die mensen hadden vast op mij gewacht). Maar bye bye money dus. Een paar uur later werd ik toen gebeld dat ik met de late groep mee mocht zonder bij te betalen (terwijl er een hele lange wachtlijst voor was eigenlijk). Ik weet niet waaraan ik dit geluk te danken had (karma?), maar uiteindelijk was het een win-win situatie, ik had eindelijk weer biertjes gedaan, had een aantal uren slaap gehad en heb alsnog met de dolfijnen mogen zwemmen. Dat was magisch hé!

De andere activiteit die ik van mijn bucketlist kan strepen is skydiven. Voordat ik op reis ging riep ik heel hard dat ik het nooit van m'n leven zou doen en daar is weer het bewijs dat ik nooit nooit moet roepen. Op 4km hoogte heb ik mij door mijn tandempartner uit een vliegtuig laten gooien voor een 40 seconden durende vrije val van 200km/u gevolgd door een 5min durende parachute tocht. Het malle was dat ik minimaal zenuwachtig was. Ook in het vliegtuigje omhoog was ik nog steeds de rust zelve. Toen dacht ik: de paniek zal wel komen als we zo op de rand van het vliegtuigje zitten, maar nee ook dat niet. Maar toen sprongen we en brak bij mij de hel los, ik lapte alle instructies aan mijn laars en dacht dat ik dood ging. Er is een filmpje van de sprong, waarbij je mij de eerste seconden ziet rennen in de lucht (godzijdank zit er muziek overheen getapet zodat je me niet hoort schreeuwen) alsof dat me zou redden ofzo. Na die eerste seconden was dat achtbaan x10 gevoel gelukkig weg en vond ik het super tof. Grappig om te zien dat de camera vrouw nog probeerde om mij allerlei dingen te laten doen, en alles genadeloos mislukt, omdat het echt veel te moeilijk was om bewegingen te maken als je met meer dan 200km/u naar beneden raast. Anyway, ik ben blij dat ik het gedaan heb, maar doe het nooit meer! Voor de geïnteresseerden: https://m.youtube.com/watch?v=mlgd4FXW36I

Gelukkig waren mijn laatste anderhalve week NZ niet meer zo vriendeloos. Ik kwam in Taupo mijn oude Bay of Islands vrienden weer tegen en ben daarna door gegaan naar Karen (het Ierse meisje waarmee ik de oostkust in Oz heb gedaan, zij werkt nu in NZ) in Mt Maunganui om de laatste dagen NZ met haar door te brengen.

Ik kan terug kijken op onwijs leerzame twee maanden, maar ik ben zooo blij dat dit niet het begin van mijn reis was! Nu wist ik tenminste dat reizen niet altijd eenzaam is door mijn goede ervaringen in Australië. NZ was geen deceptie, maar sociaal gezien een stuk minder interessant voor mij. Gelukkig was daar wel de absurd mooie natuur die het voor een groot deel goed gemaakt heeft. Alles is zo puur, scherp, helder en schoon daar! En heb alle kleuren water gezien, leek af en toe wel of ze er een potje verf in gegooid hadden.


Favorieten lijstje:
- Stad: Queenstown en Taupo
- Paradijs-gevoel: Paihia en Mt Maunganui
- Beste Uitzicht: Mueller Hut walkway en Tongariro crossing
- Grootste tegenvaller: Auckland (centrum iig)


Huishoudelijke mededelingen
- Ik heb verdorie geen een kiwi gezien! Was nog een keer 's nachts op kiwi jacht, maar helaas zonder resultaat.
- Ze verkochten Italiaanse kiwi's in de supermarkt, en dat voor de zespri country! Erg teleurstellend. (De kiwi's worden nu pas geplukt, dus vandaar)
- Met elke cm dat m'n haar groeit, gaat er een jaar van m'n geschatte leeftijd af. Ik begon mijn reis als 23-jarige en word nu 18 geschat. Hoogst irritant, want mensen nemen me niet serieus en proberen me levenslessen te leren. Miss baby face
- Veel mensen hebben een sterke voorkeur voor het zuider eiland. Ikzelf kan niet kiezen. Zuid heeft absoluut belachelijk mooie natuur, maar noord heeft hele mooie stranden, alle kleuren water door de vulkanische activiteit, ook hele mooie natuur en uiteindelijk heb ik daar de leukste mensen ontmoet. Het is er alleen veel drukker dan in het zuider eiland.
- Alvast een klein tipje van de sluier: Thailand is weer heerlijk sociaal, beetje meer zoals Australië voor mij was alleen dan veel veel goedkoper :)


Wat ik nu na 7 maanden toch wel begin te missen (naast familie en vrienden):
- Een sportregime
- Hollandse kaas
- Stamppot
- Nederlandse speciaalbiertjes
- Festivals!
- Een kledingkast
- Fietsen
- Mijn schoenencollectie